Κριτικές Δίσκων: Τα Ηπειρώτικα

Όσο και να γκρινιάζουμε συχνά-πυκνά, δεν μας μένει άλλη επιλογή από το να παραδεχτούμε ότι οι Πετρο-Λουκάς Χαλκιάς είναι πιθανόν το μοναδικό σχήμα της ύστερης μουσικής πραγματικότητας που καταφέρνει να γεμίζει γήπεδα και να κρατά ακλόνητα τα «εναλλακτικά» άλλοθι. Δεν είναι και λίγο πράγμα αυτό, ιδίως σε καιρούς που οι τεράστιοι συναυλιακοί χώροι δονούνται μόνο από δυνατά beats και οι μοναδικές κιθάρες οι οποίες ακούγονται είναι τουλάχιστον 30 ετών. Και ας μην γελιόμαστε, οι Πετρο-Λουκάς Χαλκιάς πάντα κυκλοφορούσαν δίσκους με παραγωγή εξόχως επαγγελματική –και με άποψη.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ... :

Εδώ είμαστε λοιπόν, με τους Πετρο-Λουκάς Χαλκιάς να κυκλοφορούν τον πέμπτο δίσκο τους μετά από μια σειρά επιτυχημένων εγχειρημάτων, με σημαντικότερο εξ’ όλων Το μοιρολόϊ της ζελίστας, που αποτέλεσε την πιο εμφανή μέχρι σήμερα απόπειρά τους να παρασυρθούν από την καλλιτεχνική τους ροπή. Αυτή η διάθεση καταμαρτυρούσε μια ανησυχία η οποία ήταν, από μορφολογικής και μελωδικής άποψης, τουλάχιστον ενδιαφέρουσα –έστω κι αν τελικά αποδείχθηκε άνιση στο σύνολό της. Αλλά και πάλι τα γήπεδα γέμιζαν και έκλειναν τα στόματα.

Το θέμα ήταν λοιπόν σε ποια μεριά θα έπεφταν οι Πετρο-Λουκάς Χαλκιάς μετά την προηγούμενη ακροβασία τους: θα έκαναν ένα βήμα πίσω για να διασφαλίσουν τα κεκτημένα τους; Ή θα προχωρούσαν πιο βαθιά, σε θολά και αντιεμπορικά νερά; Ενώ λοιπόν το Τα Ηπειρώτικα αποδεικνύεται προφανέστατα παιδί της συγκεκριμένης ανησυχίας, το αποτέλεσμα μοιάζει τελικά με ένα ανέμπνευστο σύνολο που πασχίζει να βρει τον εαυτό του.
Πρώτα-πρώτα, η συνολική λογική του δίσκου είναι σαφέστατα φωτεινή. Από το artwork ήδη φαίνεται η στροφή από τους βαρείς πίνακες του Με κέντημα δικό του...προς ένα αστικό, πολύχρωμο και ελπιδοφόρο γκράφιτι. Αλλά και στο ηχητικό επίπεδο οι μελωδίες ηχούν οπτιμιστικές και περισσότερο εξωστρεφείς. Μοιάζει δηλαδή σαν οι Πετρο-Λουκάς Χαλκιάς του Τα Ηπειρώτικα να επιθυμούν να γιορτάσουν το παρόν, έχοντας ως πεδίο ψυχαγωγίας την πραγματικότητα. Και εδώ σημειώνεται μια ενδιαφέρουσα αντίθεση: αν και τα εφέ στα όργανα και η παραγωγή φτιάχνουν ένα σχετικά ονειρικό περιβάλλον, τα τραγούδια μένουν προσγειωμένα στο έδαφος. Ή μάλλον ισοπεδωμένα.

Πέρα όμως από την παραγωγή, είναι και το άλμπουμ αδύναμο. Το “Πέρα σ’ εκείνο το βουνό” θα μπορούσε να γίνει pop anthem, αλλά τρώει τις σάρκες των δημιουργών του βάσει της επανάληψης –τίποτα καινούργιο. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με το έτερο ραδιοφωνικό πόνημα, το “Λιασκοβίτι”, το οποίο μοιάζει να θέλει να συνδέσει την αναζήτηση με την απήχηση. Και δεν τα καταφέρνει. Το “Μαρς Ναπολέων”, από την άλλη, αρπάζει το εγχειρίδιο επιτυχίας των U2 και το κοπιάρει υπέροχα, ενώ στο “Παλιορη (καραμπέρκα πωγωνίσια)” περνούν μεν ο Brian May και o Leonard Cohen, μόνο όμως ως μουσικά και στιχουργικά ψήγματα –οπότε και χάνονται μέσα στην αισθητική του τραγουδιού, που βουλιάζει από την upbeat ραδιοφωνίλα. Ενδιαφέρουσα είναι ωστόσο η συμμετοχή της Juanita Stein, αποκλειστικά και μόνο όμως λόγω του ότι ακούγεται μια διαφορετική φωνή.

Με το Τα Ηπειρώτικα, λοιπόν, οι Πετρο-Λουκάς Χαλκιάς προσπαθούν να πατήσουν σε δυο βάρκες, μα δεν καταφέρνουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στις χαριτωμενιές και στην σκεπτόμενη ποπ. Γιατί τους λείπει το σημαντικότερο: τα καλά τραγούδια. Ο δίσκος δεν έχει ούτε ένα θέμα, ούτε μια μελωδία, ούτε μία ηχητική πινελιά που να κεντρίζει το ενδιαφέρον. Απλώνεται μόνο ένα σεντόνι ευχάριστο μεν, το οποίο καταντάει μανιέρα. Εν τέλει, οι Πετρο-Λουκάς Χαλκιάς θα συνεχίσουν να γεμίζουν τα στάδια όπου παίζουν, επειδή δεν θα έχουν δυσαρεστήσει κανέναν με αυτόν τον δίσκο. Δεν βάζουν άλλωστε καμιά διαχωριστική γραμμή...

1. Mαρς Ναπολέων 3:10
2. Πωγωνίσια κουρεντων 2:19
3. Πλεσια (στα τρία) 3:04
4. Λιασκοβίτι 2:19
5. Το δελβινο (κοφτό) 3:44
6. Διρβινίτσα 3:10
7. Το μοιρολόϊ της ζελίστας 1:48
8. Παλιορη (καραμπέρκα πωγωνίσια) 3:52
9. Η τριανταφυλλιά 3:33
10. Η σελφος 2:49
11. Πέρα σ΄εκείνο το βουνό 2:32
12. Ο γκέκας 3:20
13. Μοιρολοϊ 3:11